بر مبنای اطلاعات دریافتی افغانستان اینترنشنال، ده‌ها پناهجوی افغان عمدتا زنان و کودکان در منطقه مرزی «برست»، میان بلاروس و پولند، از چندروز بدین‌سو به غذا، آب آشامیدنی، سرپناه و خدمات صحی دسترسی ندارند.
شماری از این پناهجویان گفتند که نیروهای مرزی دو کشور به‌طور مکرر پناهجویان افغان را شکنجه و لت‌وکوب کرده و برخی نیز در این مسیر جان باخته‌اند.
منظور، پناهجوی افغان، در گفت‌وگو با بخش پشتوی افغانستان اینترنشنال گفت که هرچند برای گریز از مشکلات افغانستان راه دشوار مهاجرت را برگزیده است، اما اکنون در این منطقه مرزی بین مرگ و زندگی دست‌وپنجه نرم می‌کند.
او گفت: «شش ماه است که به‌دلیل برخی مشکلات از وطن بیرون شده‌ام. می‌خواهم آینده‌ای بهتر در کشوری دیگر داشته باشیم. از بلاروس وارد پولند شدیم، اما پولیس پولند ما را دستگیر کرد و به منطقه مرزی برست برد. آنها با ما رفتار بسیار ظالمانه‌ای داشتند.»
او افزود: «نیروهای پولندی موبایل‌های ما را شکستند، در وضعیت بدی قرار داشتیم، نه غذا بود و نه آب. برگ درختان را می‌خوردیم و هر لحظه انتظار مرگ را می‌کشیدیم. پس از چند شب شکنجه ما را دوباره به بلاروس برگرداندند. اکنون در وضعیت بدی بسر می‌بریم.»
شماری از این پناهجویان می‌گویند که برخی روزها «پولیس دو کشور تا ده بار ما را لت‌وکوب کرده اند.»
به‌گفته آنان، شماری از پناهجویان افغان براثر بدرفتاری شدید نیروهای مرزی بیهوش شدند، اما کمک صحی به آنها نشد.
یکی از پناهجویان به‌شرط حفظ هویت گفت: «اینجا افرادی هستند که چهل روز است در همین جنگل گیر مانده‌اند. زمستان را تحمل کرده‌اند و حتی یک لقمه نان ندارند. برخی پناهجویان در این مسیر جان خود را از دست داده و جنازه‌های آنان توسط حیوانات جنگلی خورده شده‌اند.»
سعید لعل پاچا، از ولایت کنر، که اکنون در منطقه مرزی میان بلاروس و پولند زخمی شده و گیر مانده است، با صدایی بغض‌آلود به افغانستان اینترنشنال گفت که بخاطر مادرش می‌خواهد زنده بماند.
او گفت: «حالم خیلی خراب بود. دستم باید بخیه می‌شد، اما پولیس پولند دوا نداد. دوباره مرا به بلاروس فرستاد. انگشتانم کار نمی‌کند. در راه برگ درختان می‌خوردم. آب نبود و من شدیدا زخمی بودم. صدایم را بازتاب دهید تا جهان از حال ما باخبر شود.»
اعجاز الحق، یکی از شاهدان عینی، این رویدادها را تایید کرده، می‌گوید: «اینجا صحنه‌‌های وحشت را به چشم سر دیدیم. افغان‌هایی که برای ادامه زندگی بیرون شده‌اند، اکنون آرزوی مرگ می‌کنند.»
اعجازالحق می‌گوید تا ۳۰۰ پناهجوی افغان در مرز بلاروس و پولند گیر مانده‌اند.
او گفت: «پولیس پولند با ما رفتاری غیرانسانی دارد. در منطقه‌ای به‌نام برست که به آن میدان فوتبال می‌گویند، افغان‌ها را مانند توپ فوتبال می‌زنند. پولیس بلاروس با لت‌وکوب ما را به پولند می‌فرستد و پولیس پولند دوباره با لت‌وکوب ما را به بلاروس برمی‌گرداند.»
او افزود: «۲۵ روز است که توپ فوتبال آنها هستیم. وسایل ما را گرفتند، موبایل‌های ما را شکستند. همه افغان‌ها به جایی رسیده‌اند که طلب مرگ می‌کنند. پسرها علف می‌خورند. آب نیست. آب مرداب‌ها را می‌نوشند.»
به گفته اعجاز، پولیس بلاروس حتی زنی را که باردار بود، با لگد به شکمش زد.
او گفت: «زنی افغان همراه با شوهرش آمده بود. در منطقه گردونو، پولیس بلاروس به شکمش لگد زد. حتی نگاه نکردند که این زن باردار است. این‌که بر ما چه می‌گذرد یک طرف، اما این واقعا دردناک است.»
او درباره یکی از دوستانش که جلوی چشمانش جان باخت، گفت: «عمران، یکی از دوستانم بود، باهم حرکت کرده بودیم. جلوی چشمانم جان داد و تا امروز جنازه‌اش در بلاروس مانده و انتقال داده نشده است. افغان‌هایی که در بلاروس هستند، تقریبا همه‌شان زخمی و ناتوان‌اند. بعضی‌ها هدف گلوله قرار گرفته‌اند، دست و پای بعضی شکسته و در حالتی‌اند که به هیچ طرف نمی‌توانند بروند.»
به گفته پناهجویان افغان، عامل اصلی تمام رنج‌های آنان قاچاقبران افغانی است که با جان انسان‌ها بازی می‌کنند. آنها می‌گویند قاچاقبران با وعده‌های فریبنده، پول می‌گیرند، آنها را از خانواده‌شان جدا می‌کنند و بعد به حال خود رهای شان می‌کنند.
یکی از پناهجویان گفت: «قاچاقبرها به ما می‌گفتند شما را به اروپا می‌رسانیم، اما ما را تا مرز مرگ رساندند. این‌همه ظلم از دست قاچاقبران افغان است. طالبان باید آنان را دستگیر کنند و جزای سخت بدهند.»
این پناهجویان از نهادهای جهانی از جمله سازمان بین‌المللی مهاجرت، صلیب سرخ، هلال احمر و سازمان ملل می‌خواهند که برای پایان دادن به ظلم بر پناهجویان در مرز پولند و بلاروس بر این کشورها فشار وارد کرده و کمک‌های فوری، غذا، دوا و سرپناه برای آنان فراهم کنند.
پیشتر سازمان بین‌المللی مهاجرت اعلام کرد که از سال ۲۰۲۰ میلادی تاکنون نزدیک به ۸ میلیون شهروند افغانستان سرزمین خود را ترک کرده‌اند. این سازمان می‌گوید از این میان یک میلیون افغان به کشورهای اروپایی پناه برده و ۸۵ درصد به کشورهای همسایه رفته‌اند.