در پی قطع کمک‌های امدادی ایالات متحده، مسئول نهاد بین‌المللی «مبارزه علیه گرسنگی» در افغانستان هشدار داد که کودکان بیشتری در معرض خطر قرار دارند.
کوبی ریتلفد به درمان‌نشدن کودکان مبتلا به سوءتغذیه حاد در افغانستان اشاره کرد و هشدار داد: «اگر با گرسنگی مبارزه نکنیم، افراد زیادی جان خود را از دست خواهند داد.»
سازمان مبارزه علیه گرسنگی در ماه مارچ مجبور شد برنامه‌هایی را که امریکا به آن کمک می‌کرد، در افغانستان به حالت تعلیق درآورد. این نهاد کوشید تا با اتکا به حداقلی از بودجه به کارش در بدخشان و کابل را ادامه دهد، اما اکنون ادامه این فعالیت میسر نیست.
به گزارش اسوشیتدپرس در روز سه شنبه، بخش تغذیه این نهاد در کابل اکنون خالی و در حال تعطیلی است. دیگر بیماری وجود ندارد و قراردادهای کارکنان نیز به دلیل قطع حمایت مالی امریکا پایان یافته اند.
کوبی ریتفلد، مدیر سازمان هشدار داد که اگر مردم به‌ویژه کودکان مراقبت پزشکی دریافت نکنند، «احتمال مرگ بسیار بالاست.»
او افزود که سازمان‌های غیردولتی دیگر نیز درگیر بحران مالی شده اند و با ادامه این روند، کودکان بیشتری در نتیجه سوءتغذیه جان خود را از دست خواهند داد.
بیش از ۳.۵ میلیون کودک افغان در سال جاری درگیر سوءتغذیه حاد خواهند شد؛ آماری تکان‌دهنده که نسبت به سال ۲۰۲۴ افزایشی ۲۰ درصدی را نشان می‌دهد.
دهه‌ها جنگ فرسایشی، به‌ویژه جنگ ۲۰ ساله ایالات متحده با طالبان، در کنار فقر شدید و آسیب‌های ناشی از تغییرات اقلیمی، افغانستان را به ورطه یکی از عمیق‌ترین بحران‌های انسانی کشانده است.
سال گذشته، ایالات متحده بیش از ۴۳ درصد از مجموع کمک‌های بشردوستانه بین‌المللی به افغانستان را اعطا کرده بود.
اسوشیتدپرس نوشت کودکانی که به واحدهای تغذیه نهاد مبارزه علیه گرسنگی مراجعه می‌کردند، اغلب آن‌قدر ضعیف بودند که حتی توان راه رفتن یا حرکت کردن را نداشتند. برخی حتی انرژی لازم برای غذا خوردن را از دست داده بودند.
این مرکز، خدمات درمانی و سه وعده غذایی در روز را به‌طور رایگان در اختیار خانواده‌ها قرار می‌داد؛ خدماتی که اکنون در آستانه تعطیلی قرار گرفته‌اند.
عبدالحمید صالحی، پزشک در یکی از مراکز این سازمان گفت که مادران افغان با بحرانی سهمگین دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند. فقر فراگیر در خانواده‌ها، امکان مراجعه به کلینیک‌های خصوصی را برای درمان سوءتغذیه شدید از بین برده است.
او افزود: «پیش از این، مردم به‌صورت گسترده برای درمان فرزندان شان به ما مراجعه می‌کردند. حالا هم با امیدواری منتظرند که شاید دوباره بودجه‌ای فراهم شود یا کسی از ما حمایت کند تا بتوانیم کار خود را از سر بگیریم و دوباره به بیماران رسیدگی کنیم.»