خانواده ابراهیم رحمانی، مهاجر ۲۲ ساله افغان در ایران، به افغانستان اینترنشنال خبر دادند که فرزندشان از ماه حوت ۱۴۰۳ به اینسو در اردوگاه امام رضا واقع در گردنه تنباکو ناپدید شده است.
یک عضو این خانواده گفت ابراهیم روز سه‌شنبه، ۲۸ حوت ۱۴۰۳ برای بازگشت داوطلبانه در اردوگاه امام رضا واقع در گردنه تنباکو ثبت‌نام کرد تا به افغانستان برگردد. به گفته او، با این حال ابراهیم در همین روز در گردنه تنباکو ناپدید شد.
از آنزمان تاکنون اداره مهاجرین و اتباع ایران حاضر نشده است ویدیوی دوربین‌های مداربسته اردوگاه را در اختیار خانواده رحمانی و پولیس بگذارد.
خانواده رحمانی گفت ساک و چمدان ابراهیم در اردوگاه هست، اما خودش ناپدید شده است.
آن‌ها از مسئولان اردوگاه خواستند اجازه دهند برای پیدا کردن سرنوشت این مهاجر، دوربین‌های امنیتی نصب‌شده در اردوگاه را بررسی کنند، اما مسئولان بیش از ۱۰ روز اجازه ندادند دوربین‌ها بررسی شود.
این خانواده می‌گوید بعدا مجبور شده‌اند از وزارت اطلاعات ایران نامه ببرند تا دوربین‌های اردوگاه بررسی شود. سپس مسئولان اردوگاه گفتند خود ما دوربین‌ها را چک کردیم. در دوربین‌ها ورود ابراهیم دیده می‌شود، خروجش نه.
در یک نامه رسمی اداره اتباع و مهاجرین ایران گفته است دسترسی به تصاویر دوربین مداربسته ممکن نیست.
خانواده ابراهیم گفتند «هر اتفاقی که افتاده در داخل اردوگاه امام رضا رخ داده.»
آن‌ها از مقامات جمهوری اسلامی ایران و طالبان می‌خواهند کمک کنند که این جوان افغان پیدا شود.
خانواده رحمانی می‌گوید پس از ناپدید شدن او، به سفارت افغانستان در تهران مراجعه کرده‌اند و خواستار پی‌گیری رسمی شده‌اند.
در یک نامه رسمی سفارت افغانستان در تهران که یک نسخه آن به افغانستان اینترنشنال رسیده، دیده می‌شود که این سفارتخانه از «مراجع محترم ذیربط جمهوری اسلامی ایران» خواسته است برای ردیابی این مهاجر همکاری کنند.
دفتر امور اتباع و مهاجرین خارجی ایران در یک نامه رسمی در ۱۷ حمل ۱۴۰۴ در پاسخ به نامه ریاست پولیس آگاهی تهران بزرگ نوشته است: «با توجه به محدود بودن فضای ذخیره دستگاه دی‌وی‌آر دوربین‌های مداربسته در حال حاضر دسترسی به تصاویر دوربین‌های مداربسته میسر نمی‌باشد.»
بی‌بی ناز، مادر ابراهیم در یک فایل صوتی که به افغانستان اینترنشنال فرستاد از مقامات طالبان و جمهوری اسلامی ایران می‌خواهد تلاش کنند پسرش پیدا شود.
خانم بی‌بی ناز گفت ابراهیم تنها نان‌آور کودکان خانواده‌اش است و در نبود او کودکانش بی‌سرنوشت خواهد ماند.