دفتر مطبوعاتی کاخ سفید به واشنگتن‌پست گفته است شواهد فراوانی وجود دارد که کمک‌های امریکا به افغانستان از سوی طالبان مصادره شده و به مردم نرسیده است.
با توقف کمک‌های بشردوستانه امریکا، گروه‌های امدادی هشدار داده‌اند که این روند پیامدهای ویرانگری برای مردم افغانستان خواهد داشت.
واشنگتن‌پست روز یکشنبه با بازتاب روایت شماری از افغان‌ها به تاثیر فاجعه‌بار توقف کمک‌های بشردوستانه امریکا در افغانستان پرداخته است.
محمد عثمان می‌گوید که اگر روزی ثروتمند شود در گام نخست ابتدایی‌ترین اقلامی که ماه‌هاست خانواده‌اش از آن‌ها محروم‌اند، خواهد خرید؛ یک بوجی آرد، شکر و مقداری روغن خوراکی.
عثمان می‌گوید: «فقط یکی از پسرهایم کار دارد.». او با نشان دادن دستان ترک‌خورده‌اش از سال‌ها کار سخت می‌افزاید: «دولت به ما هیچ چیزی نداده و حالا هیچ کشور دیگری هم کمک نمی‌کند.»
در طول جنگ ۲۰ ساله امریکا علیه طالبان، روسای جمهور امریکا وعده دادند که افغانستان، یکی از فقیرترین کشورهای جهان را رها نخواهند کرد.
پس از خروج نیروهای امریکایی در ۲۰۲۱ و بازگشت طالبان به قدرت، ایالات متحده بزرگ‌ترین کمک‌کننده بشردوستانه باقی ماند و بیش از ۴۰ درصد کمک‌های بشری را تأمین می‌کرد.
با این‌حال این طناب نجات با بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید و اعلام توقف فوری کمک‌های خارجی تقریبا قطع شد.
حکومت ترامپ اقدام به انحلال آژانس توسعه بین‌المللی امریکا و لغو هزاران قرارداد کمک در سراسر جهان کرد.
در افغانستان، تقریبا تمام پروژه‌های اقتصادی و بشردوستانه تأمین‌شده توسط امریکا به ارزش حدود ۵۰۰ میلیون دالر قطع شده‌اند.
وزارت خارجه امریکا در ۸ اپریل تایید کرد که تأمین مالی برنامه جهانی غذا را در افغانستان به‌دلیل نگرانی از «سود بردن گروه‌های تروریستی» قطع کرده است.
هشدار امدادگران درباره فاجعه انسانی
امدادگران هشدار داده‌اند که این کاهش‌ها پیامدهای ویرانگری برای افغان‌های عادی خواهد داشت؛ از جمله کسانی که به‌تازگی از کشورهای همسایه اخراج شده‌اند.
برخی مقام‌های طالبان ادعا کرده‌اند افغانستان دیگر به کمک غرب نیاز ندارد، اما اکنون در تأمین داروخانه‌ها و سرپا نگه‌داشتن اقتصادی در حال فروپاشی، با مشکل مواجه‌اند.
افغان‌ها می‌گویند این امر خشم پنهان اما فزاینده عمومی را به‌دنبال داشته است.
به گفته سازمان جهانی بهداشت، تا ماه جون فعالیت بیش از ۴۲۰ مرکز درمانی متوقف یا خاتمه یافته است. این سازمان تخمین زده که بیش از ۳ میلیون نفر تحت‌تأثیر قرار گرفته‌اند.
مقامات افغان می‌گویند برخی شفاخانه‌ها با کمک دیگر اهداکنندگان توانسته‌اند فعالیت خود را از سر بگیرند، اما هشت کارشناس سلامت در مصاحبه با واشنگتن‌پست، از وخامت شدید شرایط درمانی خبر داده‌اند.
بحران سوءتغذیه در راه است
امدادگران می‌ترسند مراکز درمانی به‌زودی با موجی از سوءتغذیه و بیماری‌های مرتبط با آن روبرو شوند. برنامه جهانی غذا در افغانستان، که در سال‌های اخیر بیش از یک‌سوم بودجه‌اش از امریکا تأمین می‌شد، اعلام کرد این هفته فقط قادر به کمک به یک میلیون نفر از میان ۱۰ میلیون نفری است که فورا به غذا نیاز دارند.
جان ایلیف، مدیر برنامه جهانی غذا در افغانستان می‌گوید: «سال ۲۰۲۵ بالاترین آمار سوءتغذیه شدید در تاریخ افغانستان ثبت شد.»
در یک شفاخانه عمومی در حومه غزنی، پزشکان گفتند که در حال اتمام ابتدایی‌ترین داروها مانند آنتی‌بیوتیک‌ها، مسکن‌ها و داروهای ضد سرطان هستند، داروهایی که پیش‌تر توسط نهادهای غیردولتی تأمین‌شده توسط امریکا فراهم می‌شدند.
پزشکی در لوگر گفت که کاهش کمک‌ها باعث تعلیق کلینیک‌های سیار شده و زنان و کودکان در مناطق دورافتاده را بدون دسترسی به خدمات درمانی رها کرده است.
در مناطق غیرشهری، به گفته پزشکی در غزنی، کمبود کپسول اکسیژن آن‌قدر جدی شده که پزشکان را مجبور به تصمیم‌گیری‌های دشوار در اولویت‌دهی به بیماران کرده است.
رئیس یکی از شفاخانه‌های لوگر به واشنگتن‌پست گفت بیماران به‌طور فزاینده‌ای به درمان‌های سنتی و دعا روی آورده‌اند. او افزود: «تکیه بر طب سنتی و دعا کم‌کم دوباره بازمی‌گردد. به‌جای متخصص ارتوپدی، به دنبال شکسته‌بند می‌گردند.»
پزشکان و پرستاران زیادی بیکار شده‌اند یا حقوقشان کاهش یافته است. به گفته منابع، پرستاران زن نخستین کسانی بودند که اخراج شدند.
مقام‌های برنامه جهانی غذا هشدار داده‌اند که بحران گرسنگی پنهانی در جریان است که ممکن است زمانی نمایان شود که دیگر دیر شده باشد. آیلیف می‌گوید: «ما شاهد تلفات مرگبار گسترده‌ای خواهیم بود.»
شرف‌الدین زمان، سخنگوی وزارت صحت طالبان در مصاحبه با واشنگتن‌پست در کابل، به تأثیرات مخرب قطع کمک‌های امریکا بر شفاخانه‌های افغانستان اذعان کرد و گفت: «لطفا مردم افغانستان را فراموش نکنید.»
اما عبداللطیف نظری، مقام ارشد وزارت اقتصاد طالبان، در مصاحبه‌ای رادیویی در ماه جون گفت کمک‌های خارجی «تبلیغاتی» است و افزود: «ما مشکلات خود را با تولید داخلی حل می‌کنیم.»
با این‌حال، واقعیت اقتصادی برای بسیاری از خانواده‌ها تیره‌وتار است. مصاحبه با بیش از شش افغان نشان می‌دهد که پشت درهای بسته، شکایت از فقر و بیکاری بیشتر شده است.
آریا، زن ۲۱ ساله در کابل می‌گوید: «هیچ‌کس جز اعضای طالبان این روزها نمی‌تواند شغلی پیدا کند.»
حتی کارمندان دولتی هم تحت فشار هستند. چند نفر از آن‌ها به واشنگتن‌پست گفته‌اند که حقوقشان کاهش یافته یا با تأخیر پرداخت می‌شود.
یکی از مقامات که پس از ۲۰۲۱ از دولت پیشین به رژیم طالبان پیوسته، می‌گوید: «در میان کارمندان وزارتخانه‌ها ناامیدی موج می‌زند. همه منتظرند ببینند چه می‌شود.»