گاردین گزارش داد که محدودیت طالبان بر رفت‌وآمد «زنان بدون محرم»، ازدواج‌های زودهنگام، کمبود خدمات درمانی، ناامنی جاده‌ها و بی‌توجهی فرهنگی به سلامت زنان، بحران مرگ‌ومیر مادران و نوزادان را در افغانستان تشدید کرده است.

زرین گل در گفت‌وگو با گاردین داستان مرگ دخترش را چنین توضیح داده است: «نیمه‌شب بود که متوجه شدم دخترم نسرین باید هرچه سریع‌تر به شفاخانه منتقل شود. همسر نسرین برای کار به ایران رفته بود و ما دو زن به همراه هفت فرزند نسرین تنها بودیم. نسرین، که باردار و در انتظار فرزند هشتمش بود، دچار دردهای شدید شد.»
او گفته است که با نسرین سوار یک ریکشا شدند و در نیمه‌های شب به سمت شفاخانه به راه افتادند.
زرین گل می‌گوید وقتی آنها به ایست بازرسی طالبان رسیدند به دلیل نداشتن همراه مرد مورد بازپرس قرار گرفتند.
زرین گل می‌گوید: «به آن‌ها التماس کردم و گفتم که دخترم در حال مرگ است. از آن‌ها خواستم اجازه بدهند عبور کنیم اما آن‌ها همچنان امتناع کردند. در نهایت، از شدت ناامیدی دروغ گفتم و ادعا کردم که راننده ریکشا برادرزاده‌ام و محرم ماست. تنها در این صورت بود که به ما اجازه عبور دادند.»
او گفته است وقتی به شفاخانه رسیدند نوزاد نسرین در رحمش جان داده بود و رحم او پاره شده بود. پزشکان به آنها گفتند که باید به شفاخانه دیگری منتقل شود. زرین گل دوباره در نیمه‌های شب به دخترش کمک کرد تا سوار یک ریکشای دیگر شود و این بار به سمت شفاخانه دولتی که یک ساعت فاصله داشت حرکت کردند.
در مسیر، طالبان آن‌ها را بار دیگر متوقف کردند. در هر ایست، آن‌ها مدت طولانی معطل شدند، زیرا بدون همراهی مرد سفر می‌کردند.
این زن گفته است زمانی که به شفاخانه رسیدند دختر او نسرین دیگر زنده نبود. زرین گل می‌گوید: «پزشکان به ما گفتند که به دلیل خونریزی شدید و پارگی رحم، هم نوزاد و هم مادر جان خود را از دست داده‌اند.»

زرین گل گفته است «ما آن‌ها را کنار هم به خاک سپردیم.»
گاردین نوشت که داستان نسرین داستان صدها زن افغان است که در حین زایمان به‌دلایل مختلف به‌ویژه محدودیت‌های سخت‌گیرانه طالبان، جان خود را از دست می‌دهند.

به نوشته این روزنامه، کارکنان شفاخانه‌ها در شهرهای مختلف افغانستان گزارش داده‌اند که زنان بارها از دریافت خدمات درمانی محروم شده‌اند، زیرا مردی آن‌ها را همراهی نمی‌کرده است.
یک متخصص پزشکی در شفاخانه میرویس قندهار به گاردین گفت: «بسیاری از زنان در وضعیت بحرانی به شفاخانه می‌رسند و برخی فقط به این دلیل جان خود را از دست می‌دهند که دیر آورده شده‌اند.»

یک پرستار در شفاخانه دولتی قندهار می‌گوید: «یک زن جوان بعد از زایمان در تاکسی به شفاخانه آمد. نوزادش به دلیل کمبود اکسیژن در راه جان داد. وقتی از او پرسیدم چرا زودتر به شفاخانه نیامده است، پاسخ داد: باید منتظر می‌ماندم تا شوهرم از سر کار برگردد. محرم دیگری نداشتم.»
دو زن به گاردین گفتند که به دلیل عدم دسترسی به خدمات درمانی، سقط جنین داشته‌اند. یکی از آن‌ها گفت که یکی از اعضای خانواده‌اش حین زایمان جان خود را از دست داده است.
یک زن ۳۵ ساله از قندهار می‌گوید: «خواهرم دیروز هنگام زایمان جان خود را از دست داد. شوهرش در خانه نبود، و او نمی‌توانست به‌تنهایی به پزشک مراجعه کند.»
چندین زن دیگر نیز گفتند که بدون داشتن همراهی یک مرد از دریافت درمان و دارو محروم شده‌اند.
یک پزشک زن از ولایت ننگرهار به روزنامه گاردین گفت: «پس از روی کار آمدن طالبان، زنان تا زمانی که بیماری‌شان غیرقابل تحمل نشود به دکتر مراجعه نمی‌کنند. یکی از دلایل این موضوع مشکلات مالی است، اما گاهی دلیلش این است که مردان خانواده بی‌تفاوت هستند و زنان را زودتر نزد پزشک نمی‌برند. و چون زنان نمی‌توانند به‌تنهایی سفر کنند، وضعیت سلامتی‌شان وخیم‌تر می‌شود.»
کمبود فزاینده پزشکان و پرستارهای متخصص نیز جان زنان و کودکان را به‌ویژه در مناطق روستایی، جایی که پزشکان کمی در دسترس هستند، به خطر انداخته است.
پزشکانی که با گاردین صحبت کرده‌اند تخمین می‌زنند که «بیش از نیمی» از همکاران زن آنها کار خود را ترک کرده‌اند.
دکتر سیما، که به همراه همسرش که او نیز پزشک است در افغانستان مانده، می‌گوید: «بسیاری از همکارانم کشور را ترک کرده‌اند و این ضربه بزرگی به بخش درمان وارد کرده است.»